มีภาพของความงามที่น่าอัศจรรย์ใน ” Powaqqatsi ” ของGodfrey Reggio เกิดขึ้นเมื่อเราประหลาดใจกับสถานที่ท่องเที่ยวของโลก แต่เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้จบลงก็มีความรู้สึกว่าเรายังคงรอให้มันเริ่มต้นขึ้น ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นภาคต่อของ ” Koyaanisqatsi ” ซึ่งเป็นภาพยนตร์ปี 1983 ซึ่ง Reggio มีความแตกต่างระหว่างโลกแห่งธรรมชาติและโลกของมนุษย์
ในภาพยนตร์เรื่องนั้นเขาใช้ฟิล์มเร่งความเร็วเพื่อแสดงให้เราเห็นเมฆที่ปีนขึ้นไปด้านข้างของภูเขาจากนั้นรถยนต์หลายพันคันก็เร่งความเร็วขึ้นและลงหุบเขาในแมนฮัตตันอย่างบ้าคลั่ง ฉันคิดว่าข้อความนั้นคือผู้ชายได้พรากความสวยงามของโลกไปและทำให้มันกลายเป็นการล้อเลียนที่บ้าคลั่งและเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม ข้อบกพร่องเชิงตรรกะในภาพยนตร์เรื่องนี้คือภาพแห่งความงามของเรจจิโอมักจะพบได้ในโลกที่ปราศจากมนุษย์ – โดยไม่มีแม้แต่ชาวอินเดียนแดงโฮปีที่มีคำว่า “ชีวิตไม่สมดุล” เป็นชื่อภาพยนตร์ของเขา เรจจิโอดูเหมือนจะคิดว่ามนุษย์เองเป็นไวรัสบางชนิดที่แพร่กระจายไปทั่วโลกนั่นคือเราจะมีความสุขกับโลกมากขึ้นกล่าวอีกนัยหนึ่งคือถ้าเราไม่ได้อยู่ที่นี่
“Powaqqatsi” ใช้เวลามากขึ้นในการพิจารณาการดำรงตำแหน่งของผู้ชายบนโลกใบนี้ มันเปิดขึ้นด้วยช็อตสโลว์โมชั่นที่ชวนให้หลงใหลของผู้ชายอย่างขะมักเขม้นขึ้นไปบนแนวเอียงและงอสองเท่าภายใต้น้ำหนักของกระสอบโคลนที่ด้านหลังของพวกเขา งานของพวกเขาดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดเป้าหมายของพวกเขาไม่ชัดเจน – เป็นหน้าที่ของ Sisyphus จากนั้นเราจะเห็นภาพที่ไม่ธรรมดาอื่น ๆ ผู้คนที่อาศัยอยู่ในห้องของอาคารที่สูญเสียกำแพงไปข้างหนึ่งเพื่อให้แต่ละครัวเรือนเปรียบเสมือนหน้าต่างแสดงผล ผู้คนซักผ้าตามท้องถนนในแม่น้ำและในทะเลสาบ ความแตกต่างระหว่างความยากจนที่น่าสังเวชกับกระบวนการทางกลที่ไม่มีตัวตนอันกว้างใหญ่เช่นรถไฟบรรทุกสินค้า ใบหน้าของผู้คนที่จ้องมองกลับมาที่กล้อง
ภาพเหล่านี้บางภาพมีความงดงามเหนือกว่าโดยเฉพาะใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเด็ก ๆ และมีภาพถ่ายทางอากาศของอาคารที่แปลกและน่าทึ่งซึ่งเป็นวิหารบางชนิดที่ฉันคิดว่าน่าจะมาจากดาวเคราะห์ดวงอื่น ฉันสงสัยดูมันทำไมฉันไม่เคยเห็นอาคารนี้มาก่อน มันอยู่ที่ไหน? มันคืออะไร? หนังสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดภวังค์เช่นนั้น ในขณะที่โน้ตเพลงของฟิลิปกลาสล้างภาพบ่อยครั้งในวงจรซ้ำ ๆ เราเฝ้าดูหน้าจอและเห็นสิ่งนี้ในตอนนี้ตอนนี้ราวกับว่าเราเป็นพระเจ้าที่พัดผ่านหน้าแคตตาล็อกสำหรับการตกแต่งของโลกใหม่ บางครั้งเรากวนตัวเองจากความสงสัยของเราเพื่อถามว่าเรจจิโอกำลังส่งข้อความอะไร สิ่งที่ชัดเจนอีกครั้งคือมนุษย์จมอยู่ในความยากจนและสิ้นหวังและทำให้สิ่งแวดล้อมแย่ลงไปพร้อมกับเขา แต่การถ่ายภาพสีที่สวยงามกลับทำลายความเข้าใจนี้สร้างความสับสนให้กับเราครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยภาพที่ดูเหมือนเต็มไปด้วยชีวิตแม้ว่าพวกเขาจะแสร้งทำเป็นสิ้นหวังก็ตาม
ในที่สุด “Powaqqatsi” ก็คือมิวสิกวิดีโอยุคใหม่ชุดของภาพที่ฉีกขาดจากบริบทให้คะแนนและแก้ไขเพื่อปลอบประโลมเราด้วยความประหลาดใจในขณะที่เราพยายามดึงข้อความจากพวกเขาอย่างเกียจคร้าน ฉันชอบดูหนังเรื่องนี้ แต่สุดท้ายฉันก็คิดว่านั่นเป็นเพราะฉันขี้เกียจและเรจจิโอก็เช่นกัน “ Powaqqatsi” เปรียบเสมือนก้าวแรกตามถนนที่เรจจิโอลังเลที่จะเดินทาง มันนำเขาไปทางไหน? เขาจะได้ข้อสรุปอะไร?